Trots!

Parmantig zit hij in de keuken op de grond. Billen strak op de grond, een blik in zijn ogen die zegt 'Ik Wil Dit.'

Die blik kennen we. Bijvoorbeeld als hij vind dat hij zijn piepballetje Terug Krijgt terwijl de piepjes ons de oren uit komen. Pal in beeld voor de tv kijkt hij het balletje uit mijn hand.
Shadow' bijnaam is de dikke zwarte, niet vanwege zijn omvang maar om zijn 'dikke nek'. Hij weet wat hij wil en aarzelt niet dat kenbaar te maken. Wij kunnen daar wel om lachen en wilen daar ook nog wel eens voor zwichten. Heel fout volgens menig opvoedkundig deskundige. 'Ja, je geeft ook teveel zijn zin, zo leert hij het nooit. ' Een klein stemmetje in mijn achterhoofd geeft ze gelijk. Zo leert hij niet dat nee nee is. Zo leert hij nooit zich te beheersen. Maar die Blik!

Dit keer is De Blik niet op mij gericht en ook niet op mijn vriend. Het is de kaas op de keukentafel. De kaas waarvan ik vergeten was dat hij er lag. Op hondneushoogte gepositioneerd. Shadow is de keuken in geslopen terwijl wij in de kamer zaten te eten en zit nu al minstens vijf minuten - een eeuwigheid voor mijn stukje ongeduld - de geitenkaas met wilde knoflook te hypnotiseren. Ik weet niet wat ik zie. De hond die als pup vanuit de tuin op de eettafel over de bank op de salontafel kwam springen kan zich dus wel beheersen. Heeft controle en discipline. Doet niet aan zelfbediening maar hoopt en wacht. Op mij? Of oefent hij zijn telekinetische talenten?

Hoe dan ook, de kaas is nog geheel intact. Dit moet gevierd worden. Met een knuffel die wat ongeduldig ontvangen wordt. En met een stuk geitenkaas uiteraard. Trots ben ik nu, op mijn mooie man.