Augustus 2013. De husky heren luieren zich door de warme hondsdagen van deze zomer. We houden ze bezig met een puzzeltje, een balletje maar het is overduidelijk geen vervanging voor een lekker stukje rennen. Deze avond zijn ze ongedurig. Ze voltooien de wandeling van links naar rechts en op de achterpoten. Het kan er ook nog iets mee te maken hebben dat we in de avondschemering onderweg konijnen, hazen en een kat zien.Thuis gekomen gaan ze met enige tegenzin hun nachthok in, ze zijn overduidelijk nog lang niet 'moe en aan bedje toe'.
De volgende ochtend zien we daar de resultaten van. We zijn de garage aan het verbouwen en hun nachthok is nog niet helemaal klaar. In de tussentijd berg ik de fles met zalmolie op in een overgebleven bench in plaats van veilig buiten bereik op een plank. Op een of andere manier hebben ze die bench open gekregen en de fles vakkundig gedemonteerd. Gelukkig zat er niet zo heel veel meer in, maar genoeg om kussen en vloer te impregneren en een lekker geurtje te geven.
Zodra ik de deur open doen stuift Shadow (de hoofdverdachte) naar de poort en gaat daar zitten. We kijken elkaar aan en zuchten. Hoge nood door de laxerende werking van de olie? Het is zelfs nu al warm en benauwd, reden temeer om maar eerst te gaan wandelen en later te ontbijten. Gezien de energie van de avond tevoren gaan we naar het enige stukkie land waar onze heren veilig los kunnen.
Achter een boomgaard aan de Maas is een lange strook weiland. Het is net gemaaid, alleen langs de oever staat nog een strook hoog gras gemengd met onder andere brandnetels, distels en berenklauw, een barriere die mij met blote benen verre van het water houdt. Maar op enkele plekken kun je bij de oever raken. Omdat de heren niet echt van water houden, vormen Maas en zijarm een mooie barriere aan de ene kant. Tezamen met de konijnenbosjes op de kop van de dijk, maakt het dit stuk land voor ons tot een ideaal losloopgebied. Echt ver weg gaan ze niet en als we ze even kwijt zijn, we weten waar we ze kunnen vinden. Met hun neus in een konijnenhol.
In de boomgaard zie je niet wat er op het weiland gaande is, maar op deze tijd van de dag verwachten we er niemand. Met een gevoel van “ga je in godsnaam even uitleven zonder ons moet te maken” gooien we halverwege de boomgaard de lijnen los. Als gekken stuiven ze er vandoor. Meestal schiet Shadow meteen rechtdoor de Maas in maar dit keer blijft de plons uit. De oorzaak blijkt een viswedstrijd. Meneer is op 'zijn' strandje gezellig op bezoek bij een visser,die dat niet zo tof vind. Met een welgemeende “Sorry” naar de visser en “Kom mee” naar de heren lopen we dan maar boven langs de dijk . De heren sjezen weer vol enthousiasme voor ons uit en komen terug en vliegen weg.
Als we voorbij de vissers zijn kuieren man en ik op het gemakje naar beneden. Shadow duikt het water in en zwemt wat heen en weer. We lopen door en zien Spot achter de graskraag verdwijnen en horen een hoop gesnater. Oeps, daar zat een eend. Gelukkig zien we het beestje wegvliegen maar we horen toch een kabaal, gesplutter en gesplat. Zo stel ik me een kudde olifanten in een poeltje voor. Spot probeert kennelijk achter de eend aan te gaan maar zwemmen lijkt hem niet helemaal gemakkelijk af te gaan.
Even later zien we voor ons uit een hond de bosjes in duiken. Druk in gesprek over huis, verbouwing, werk letten we niet echt op wie waar rondzwerft. Het zijn hectische weken geweest en we lopen slenterend bij te praten, blij dat de honden zichzelf nu even moe maken. Daarnaast is dit stuk niet kort gemaaid en we moeten opletten dat we niet in de brandnetels gaan staan. Even later komt een schim uit de Maas ons tegemoet. Als hij zit uitschud zie ik dat dat Shadow is. Mooi, het was dus inderdaad Spot die de bosjes in dook.
We lopen verder langs de bosjes maar zien niks bewegen. We lopen om het bosje heen, ook daar geen geen Spot. Ik roep en fluit, niks.... In de boomgaard dan, zich de buik rond etend aan kersen? Ook daar niets te bekennen. Ik wordt een beetje zenuwachtig, vooral als ik in de verte ganzen hoor gakken. Tussen ons en de ganzen zit een diepe sloot. Spot zwom nooit... Hij zal nu toch niet? Is nu toch dat beruchte moment aangebroken van de husky die over de horizon verdwijnt?
Met de gedacht beter een husky aan de lijn dan twee op de loop, doen we Shadow toch maar aan de riem en gaan we terug richting huis. Ik bedenk al plannen, tik de acties op mijn vingers af. Fiets halen, telefoon mee, eerst internet berichtjes plaatsen, vissers om hulp vragen, buurvrouw inschakelen... tot we ineens een wild gespetter horen. Welja! Daar beweegt het riet! Spot zit nog steeds in het water. Blijkbaar was hij het helemaal niet die de bosjes in dook. De eend zit er ook nog, telkens wegvliegend en landend, steeds net buiten bereik van Spot blijvend. Een pas-de-deux van hond en eend, die niet voor elkaar onderdoen in gebrek aan gratie.
Een gevoel van opluchting maakt zich van ons meester en als we hem met vrolijke stem roepen, komt meneer aangestoven. Door en door nat, grijnzend van oor tot oor. Uiteraard schudt hij zich pas uit als hij bij ons is. Moegestreden laat hij zich netjes aanlijnen en met twee tevreden heren aanvaarden we de thuisreis. Eindelijk ontbijten we en de heren strekken zich tevreden uit.
Het is inmiddels echt bloedbenauwd, de lucht betrekt en begint het waaien. Er komt een forse bui aan, het lijkt wel avond. Terwijl wij snel alles naar binnen halen en de ramen en deuren sluiten, schiet Shadow steeds naar buiten om voor de poort te gaan zitten. Geirriteerd roep ik hem, is hij nou nog niet moe? Tot ik ineens weer aan de zalmolie denk. Oh je, hoge nood.. Snel trek ik een jas aan, pak een lijn en doe een schietgebedje dat het nog heel even droog blijft.Op het veldje om de hoek gaat Shadow uitgebreid staan te leuteren. Niks zalmolie, Maaswater! Tegelijkertijd gaan boven ook de sluizen open. We rennen terug naar huis maar de paar honderd meter zijn genoeg om doorweekt te raken. Shadow heeft de oren in de nek en kijkt me vuil aan. Tja jong, jij moest plassen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten