maandag 30 december 2013

Old and wise

Ik kwam op youtube een prachtig filmpje tegen met foto's uit het boek "Old and wise"  van  fotografe Jantien van Dam (video Old and Wise) en kon het niet laten ook mijn "Old and wise"  foto van Chenak te delen. Deze foto is gemaakt op de dag voor zijn overlijden op de bank achter ons huis. 




En ik kan het niet laten ook deze erbij te zetten: hij viel even later in slaap met z'n koppie over de rand. Ach, als je 14 bent (x7=98 jr..) heb je soms wat last van decorumverlies... 


Want de jong trotse koning was dit nooit overkomen! 


Alhoewel.. (en nee, dit was niet na een woest feest... )






zondag 29 december 2013

Herinneringen aan Chenak en Janouk-deel 3: Einstein?!

Met een maand of zes raakt een pup zijn vrijbrief kwijt. De kleine cavia is inmiddels uitgegroeid tot een potige slungel. Potig in de zin van een en al poot. Waar hij zelf over struikelt. Met een grote mond en bijpassende honger. Chenak raakt het een beetje zat, zeker wanneer Janouk probeert hem aan zijn oren door de kamer te trekken. Tijd voor actie.

Het is slecht weer en tegen mijn gewoonte in geef ik de honden binnen eten. Janouk valt met “hoovercraft-snelheid”  aan op zijn bak. Chenak niet. Hij neemt een hapje en stapt achteruit, tegelijk mij een blik toewerpend die niet mis te verstaan is. “Kijk en luister, maar bemoei je er niet mee” straalt uit zijn ogen. Braaf doe ik een stapje naar achteren. 

Janouk is inmiddels uitgestofzuigerd en ziet een tweede bak met brokken. Jong en impulsief valt hij daarop aan. Met een explosieve grom-grauw vliegt Chenak er bovenop. Perplex stuift 'noukske piepend achteruit. Weer doet Chenak een paar stappen achteruit. Eeuwige optimist Janouk doet nog een poging. Zelfde resultaat. Hij druipt af en Chenak eet met smaak op zijn gemakt zijn eigen bak leeg. Voldoening uitstralend. 

Later lees ik in een boek dat honden leven in het nu en de consequenties van hun daden niet kunnen overzien en dus niet kunnen plannen. Toch legt Chenak hier de basis voor 10 jaar lang baknijdloos voeren. Een zegen die verwordt tot een vanzelfsprekenheid. Dankzij een hond die wel degelijk kan plannen en de consequenties van zijn acties overziet. Hebben wij weer: een hondse Einstein! We zullen op onze tellen moeten leren passen.

vrijdag 27 december 2013

Herinneringen aan Chenak en Janouk - deel 2; Naar (t)huis!

Vandaag heeft hij alleen oog voor ons. Ondanks alle drukte om hem heen. Wij drinken met z'n allen binnen een kop koffie onder het oorverdovend lawaai van 7x4 puppenpoten op een oude houten vloer. Het vliegt van hot naar her en links naar rechts. Dan hangt er een pup aan je schoenveter, dan trekken er twee aan een tas van een ander nieuw baasjes. De veelgeplaagde vloer wordt om de haverklap ontdaan van weer een plasje of soms een poepje. Alle bezoek weet inmiddels de emmer met sop en mop te vinden. Als nieuwe hondenbaasjes-in-spe worden we overspoeld met tips van meer ervaren eigenaren. Die elkaar soms heerlijk tegenspreken. Telefoonnummers worden uitgewisseld, foto's gemaakt, beloftes om die op te sturen naar elkaar. Alles krioelt door elkaar maar buiten is er een hond die nog steeds alleen oog voor ons heeft. Hij negeert alle andere bezoek dat ook even in de kennels komt kijken. De radar heeft gelocked op ons, of meer nog, op Hans. Alsof Chenak weet dat hij mee mag. 

Ook een van de pups gaat met ons mee. De fokker heeft haar keuze gisteren nog bijgesteld en ik knik braaf dat dat vast een goed idee is. De zeven brammen sjezen nog steeds door het huis, vier zijn er vrijwel identiek. Ik houd ze absoluut niet uit elkaar en ben eerlijk gezegd een beetje overdonderd door het geheel. 

Dan is is het moment aangebroken dat we met onze gezinsuitbreiding naar huis gaan. Wij zijn met mijn auto, want in de ‘grote’ auto van Hans moet het hondenhok nog gemaakt. Achterbank plat en er past net een bench in, maar de instap is wat ongelukkig en scheef. We lopen naar de auto, klep open maar nog voor we Chenak een handje kunnen helpen is hij er al behendig ingesprongen en installeert hij zich in zijn bench. Zo, we kunnen! Op naar huis. Het straalt uit zijn porien. Voorin ligt pup Janouk knock out op mijn schoot.

Thuis gekomen doen we de honden in de kennel. Chenak doet een snelle ronde, springt op het nachthok en vertelt ons dat de geboden accommodatie naar zijn zin is. Dat klinkt als een warme ‘Whooorooogooororoo”, een van zijn vele geluiden. 
Dan springt hij enthousiast naar pup Janouk die een beetje schuchter rondsnuffelt. Piepend vliegt die de hoek in. Chenak, gentleman dat hij is, gaat onmiddellijk op zijn rug liggen om te laten zien dat hij helemaal niet eng is. Een vriendschap voor het leven is geboren. 

Later die dag doen we nog een eerste wandelingetje. Voor ons uit lopen Watt en Half Watt. Een plagerige uitdrukking van mijn moeder over onafscheidelijk wat komische duo's. Wikipedia leert trouwens dat dit de namen van een Deens komisch duo uit de jaren '20 waren. Nooit geweten. Maar goed, onze twee mannen vormen een prachtig gezicht, waarbij wij er nog ernstig aan moeten wennen dat deze twee mooie meneren dan nu dus echt bij ons horen. Met de korte rit van Enschede naar Lochem is een lange reis van jaren begonnen. 

woensdag 25 december 2013

De vijf meest waardevolle kerstcadeau's voor je hond

Onderstaand stuk is een vertaling van een blog van Patricia McConnell, een schrijfster en hondentrainster wiens boeken ik zeer de moeite waard vind. Ik heb toestemming van haar dit te posten en ze brengt de hartelijke groeten over, vooral aan de mensen die ze hier al eens heeft ontmoet op seminars ed.

De originele blogpost is te vinden op 
http://www.patriciamcconnell.com/theotherendoftheleash/the-five-things-our-dogs-want-for-christmas#comment-1564897 

Kauwbotten en lekker snacks zijn fijn, maar hier volgt een lijstje wat uw hond echt wil voor kerst

1) Duidelijkheidonze honden leven met een stel ruimtewezens - wij. Het mag zo zijn dat ze van ons houden, maar een groot deel van hun leven brengen ze door in opperste verwarring. Honden leven tenslotte in een wereld waarin we tegen ze mopperen als ze poep eten, terwijl ze het ons zelf in zakjes zien doen om te bewaren voor later. We hebben soms wel 5 synoniemen voor 1 commando, veranderen de regels per dag en zeggen het ene met onze stem en het andere met ons lichaam. Het beste geschenk dat je je hond kan geven is om deze kerst jezelf af te vragen: hoe kan ik het leven eenduidiger - en daarmee gemakkelijker - voor mijn honden? Het maakt niet uit hoe goed we ook zijn voor onze honden, iedereen kan vast wel eens aandachtspuntje bedenken en de verwarring in  2014 minder maken. 
2 Ons geduld: Soms is op. Lijkt het uitverkocht. Echt niet meer te krijgen? In geen enkele kast meer te vinden? Ah, kijk maar eens achterin je klerenkast, achter die jeans bijvoorbeeld. Die jeans die eigenlijk niet meer past maar die er nog ligt te wachten tot je voldoende afgevallen bent om er weer in te kunnen (zie je wel dat je geduld hebt!). Het feit is, we profiteren allemaal van geduld als een "schone zaak". Geduldig blijven al steelt je Corgi ondanks een strak trainingsplan, dat je stap voor step gevolgd hebt,  nog steeds sokken uit de wasmand. Of als je Deens dog nog steeds zijn keutels precies middenop het tuinpad deponeert, precies daar waar het bezoek langs moet. En misschien nog wel het meest moeilijke: geduld met onszelf, omdat we ook niet perfect zijn. “Vergissing maken is menselijk, ze vergeven is goddelijk.”
3. Balans tussen rust en activiteiten. Net als wij zelf, hebben honden balans nodig tussen rust en activiteiten. Uiteraard verschilt deze balans van hond tot hond maar dag en nacht op de bank hangen is voor honden en mensen niet goed. (Behalve uiteraard voor zieken oid). Je vervelen is niet leuk en het is niet goed voor een dier dat uitdaging nodig heeft om lichaam en geest aan de gang te houden. Je hoeft niet te verwachten dat hij zijn VWO afmaakt of een hogeschool hond wordt. Wat ik bedoel is dat honden zich kunnen gaan vervelen, net als wij als we altijd in dezelfde tredmolen lopen en nergens over na hoeven te denken. Als het spannendste in moment van de dag wordt wanneer de voerbak gevuld wordt, heeft je hond misschien toch iets meer uitdaging nodig. Tegelijkertijd hebben honden rust nodig, tijd om de harde schijf leeg te maken. Welbeschouwd maken honden deel uit van een complex sociaal systeem dat niet het hunne is en dat toch ook uitermate verwarrend moet zijn voor ze. Het lijkt wel of je steeds vaker honden ziet die wel uitgeput lijken. Die tussen behendigheid, doggy-dance, hondenweide en dagopvang heen en weer geslingerd worden en nauwelijks de kans krijgen om even bij te komen en gewoon te ‘chillen’. Gelukkig zijn gaat over het vinden van balans, dus stel jezelf de vraag: hoe is de balans nou voor jou? En voor je hond? Moet er wat veranderen? 
4. Hulp bij het leren zich te beheersen; honden zijn net mensen - sommigen kunnen uitstekend met de uitdagingen van het leven omgaan met kalmte en zelfbeheersing, terwijl andere stuurloos ronddobberen op de golven Die laatste persoonlijkheid komt vaker voor dan de eerste en - net als wij - moeten honden leren hun emoties te beheersen zodat de boot niet omslaat. Iedereen kent wel een soortgelijk voorbeeld: een jong kind in een restaurant wordt woedend omdat zijn moeder zijn boterham in tweeën heeft gesneden in plaats van in vieren. Met rood aangelopen hoofd blijft hij maar krijsen “JE HEBT HEM IN TWEEEN GESNEDEN” terwijl de rest van het restaurant meewarig naar de moeder kijkt. Verbaast over hoe boos het jongetje is over zoiets simpels maar tegelijk je bedenkend dat er inderdaad een fase in het leven is dat zoiets simpels kon voelen alsof de wereld instortte. Van opgroeiende kinderen kinderen hopen en verwachten we dat ze leren omgaan met frustratie, teleurstelling, boosheid en angst, waarbij deze emoties tot hanteerbare proporties worden terug gebracht. Honden leren hetzelfde -of niet? Wie kent ze niet: honden die totaal flippen, net als dat krijsende jongetje, als ze weg gehaald worden bij een raam, of als ze niet naar een andere hond toe mogen. Honden krijsen niet, tenminste niet vaak, maar er zijn er wel  bij die omdraaien en bijten wanneer ze niet met hun frustratie om kunnen gaan. Hun helpen zich te leren beheersen en om te gaan met dergelijke emoties, is een misschien wel het meest waardevolle geschenk dat alleen wij ze kunnen geven
5. Spelen! Van die onzinnige, vrolijke momenten van pure gekkigheid, zonder eisen die eraan gesteld worden en waar niks er toe doet behalve lol hebben. Niet alle honden spelen op de manier die wij als “spel” definieren. Tootsie bijvoorbeeld (noot vd vertaler: de hond van de schrijfster, een ex-broodfok teefje) speelt nooit met voorwerpen. Daar snapte ze niets van. Maar zo af en toe gaat ze als een gek rondjes rennen in de tuin, nadat ze Willie (de Border Collie van de schrijfster) dat heeft zien doen met een speeltje in de bek. Ze (Tootsie) lijkt dan zo vrij en vrolijk en eindigt altijd door aan te komen rennen met een grijns van oor tot oor en een glinstering van pret in haar ogen. Uiteraard weten we niet precies wat er in haar hoofd om gaat op dat moment , maar wedden dat een groot deel samen gevat kan worden als “JOEPIEIIEIIEII”. Tootsie is een goede reminder voor ons om spel losjes te definiëren: al apporteert een hond geen balletjes, wil dat nog niet zeggen dat je niet samen kan spelen. Er zijn zo veel spelletjes die je samen kan spelen, zoals “kun je de stukjes worst vinden die ik in de schors van de boom verstopt heb?”. Tootsie gaat met mij mee op “schattenzoektocht”  waar we samen koekjes zoeken in gras of sneeuw. Dit jaar, verpak virtueel “spel”  voor je hond en breidt je arsenaal aan spelletjes uit. Je hoeft er niks voor te kopen, een beetje creativiteit en tijd is genoeg. Ik kan nog veel meer hierover schrijven, maar weet je wat? Het is tijd om met Tootsie en Willy te gaan spelen. 


Mede namens Trishia, de beste wensen voor 2014! 



zondag 22 december 2013

Vrolijk kerstfeest


De husky heren wensen u een 'te gek' 2014

Herinneringen aan Chenak en Janouk: het begin.

Met een wat angstige blik zie ik Hans de weg aflopen met aan het uiteinde van de lijn een soort dansende Derwish. Het springt, sprint, trekt, gilt, spint, draait 180 graden in de lucht, landt gilt, springt, sprint, trekt etc.  
Wordt dat mijn hond? Moet ik daarmee gaan wandelen? En overeind blijven? Hans en de fokker verdwijnen uit zicht. Mijn ogen dwalen naar zeven bolletjes wol in een werpkist. Twee weken oud lijken de pups meer op cavia’s dan hondjes. Ze piepen ook als caviaatjes. Wordt een daarvan mijn hond? Het lijkt nu allemaal nog erg onwerkelijk.

Het begon allemaal een jaar daarvoor (1999), we wilden een mooie hond en gingen kijken bij deze Siberische husky fokker. We stapten uit in het donker en werden begroet door wolvengehuil. De lakmoesproef volgde later op de avond: hou houd ik mij staande als er twaalf enthousiastelingen op mij af komen. Blijkbaar slagen we voor de test want een jaar later komen we in aanmerking voor een puppy. 


Omdat we nogal eens een hele dag weg zijn, adviseert de fokker ons twee honden te nemen. Behalve een pup hebben ze ook nog een volwassen herplaatster voor ons. Tenminste, als we Chenak willen. Als puppy ging hij naar een gezin met ervaring met ‘normale’ honden maar na drie jaar haalde de fokker hem terug. Het ging niet. Hij sloopte de boel, poepte en plaste binnen en was grondig in de war. Na een jaar in  de roedel van de fokker gaat het al een stuk beter met hem, maar hij is teveel mensenhond om tevreden te zijn met een leven buiten in de groep. We mogen hem op proef hebben, op voorwaarde dat we hem niet los laten lopen. Dan gaat hij er namelijk vandoor en op jacht. Het is een prachtige hond, vrolijk, enthousiast en lief voor pups en we willen het proberen. Vandaag is de eerste wandeling. Over een week of zes mogen ze mee naar huis. De cavia en de derwisj. Oh jee… 


dinsdag 17 december 2013

De husky heren op roedel tocht

Het leven van de husky heren gaat altijd niet over rozen. 


Spot is boos. Echt pissig. Hij ligt op de grond met zijn rug naar me toe. Welke misdaad ik begaan heb? Ik heb hem een halti omgedaan. Met een halfcheck. Zodat hij wel op mij moet letten en mijn niet meer als pingpongbal kan gebruiken in zijn gesprek over de omgeving. Nog te volgen? Nou, het was voor ons wel een eye opener. 

Er speelden al een poos een paar dingen in onze “roedel”. Tijdens het wandelen trokken de heren nogal aan de lijn, Spot vooral als hij wild rook of zag en als Hans met Shadow bij mij weg liep. Shadow sprong bijna uit zijn vel als hij een andere hond zag. Hij werd dan zo hyper en druk dat hij bijna niet bereikbaar was en ging frustratie happen. In de andere hond, in de lijn, in Spot of - als we pech hadden - in ons. Een heel snelle HAP en over, zo snel dat ik de eerste keer dacht dat ik door een daas gebeten werd. De tweede keer wist ik wel beter. Gelukkig gebeurde dat niet vaak, maar op sommige momenten was ik ook wel bang dat de honden elkaar in de haren zouden vliegen. Echt fijn is dat niet. 

Het was gewoon niet leuk meer om op stap te gaan naar nieuwe plekken of naar plaatsen met veel wild. Het ‘standaard rondje’ ging best aardig maar een lekkere zondagochtend-wandeling in het bos ontaardde regelmatig in een touwtrekwedstrijd vol frustratie aan beide kanten. Het meest irritante: soms ging het ook bijzonder goed. Zeker bij een-op-een wandelingen of de ommetjes op bekend terrein. Ook 1 van ons met twee honden gaat bij vlagen heel redelijk, maar gaan we met z’n vieren op stap naar nieuw terrein dan is het ‘feest’. Na elke wandeling begonnen ze elkaar te klieren, waarbij Shadow steeds op Spot ging rijden. Heel irritant. Dus trokken wij Shadow eraf en gaven hem op zijn kop. 

Tegen het -extreme- trekken van alles geprobeerd: stilstaan, achteruit lopen, belonen met en zonder clicker, extra lekker snoepjes die weer uitgetuft werden. Uleads, harnas met borstring en ten einde raad een gentle walker toen Spot vanwege zijn rugklachten twee weken niet mocht trekken. Op een gegeven moment ben ik 5 minuten midden op een pad blijven zitten tot ik weer aandacht had. Dacht ik.  
Maar een simpele oefening bij de trainer waar we nu verzeild zijn geraakt, leert ons dat ze wel aandacht voor ons hebben. Alsof ze ogen in hun achterhoofd hebben, reageren ze op elke beweging die wij maken. Die ogen in hun achterhoofd zijn trouwens hun neus. Feilloos ‘weten’ ze of ik mijn rechter of linkervoet beweeg. Alleen kiezen ze er niet altijd voor om gezellig samen op te lopen. Ze kiezen ervoor ons op niet zo zachte wijze aan ons duidelijk te maken wat ze willen: NU achter dat konijn aan, NU daar snuffelen, NU bij elkaar blijven. 
Ik snap er niks van in hun ogen en zij raken steeds gefrustreerder omdat ze toch mij moeten ‘volgen’. Want wie ben ik dat ik hun mag vertellen wat er wel en niet gebeurt. Ik ben ook zo’n raar wezen, nooit vang ik dat konijn, toch vul ik die bakken. Ik ben hun moeder niet, toch verwacht ik dat ze bij mij blijven, althans ik bepaal voor een groot deel waar ze lopen. Eigenlijk logisch dat ze niks van mij snappen en maar blijven vragen wat ik nu toch bedoel met dat lijntje? Want voor mij nog onbegrijpelijker: zijn ze los, dan is het Spot die mij in het oog houdt. Shadow gaat eigenlijk te ver weg als hij los is en laat zich totaal niet sturen; hij gaat dan naar iedere hond toe, hoe ver weg ook. 

Dus gaan we aan de slag met volgzaamheid vragen. Eerst alleen met een korte lijn, strak om ons middel en lopen maar. Geen aandacht aan hen besteden maar aandacht van hen eisen. Spot vindt het maar een raar spel, hij blijft staan en ik loop door. Nooit geweten dat 23 kg husky zo zwaar kan zijn. Als ik stop, vraag ik op een ‘hondse’ manier om een zit. Met de hand op de kont. Verrassend veel weerstand. Werk aan de winkel. Aan het einde van de sessie zijn we allevier doodmoe. Eigenlijk raar, zoveel hebben we niet gedaan. Wat heen en weer gelopen over een parkeerplaats. Heel veel theorie gehoord en interessante discussies gevoerd. Geleerd dat oerhonden meer moeite hebben om mensen en hun emoties te lezen, dat dat wel een 3-4 jaar kan duren voor ze je echt snappen. En dat het dus ook belangrijk is een taal te spreken die zij begrijpen. Waarbij je aspecten van gedrag van moeder naar pups overneemt om je eigen honden ervan te doordringen dat je het recht hebt om een bepaalde mate van gehoorzaamheid van ze te verwachten. Juist door hen te leren dat je hen ‘mag’ beperken, geeft dat meer mogelijkheden tot vrijheid. Tegenstrijdig? Op het eerste gezicht misschien wel, maar ook wel weer logisch. 

We leren dat honden leren met hun neus. Niet dat ze hun andere zintuigen niet gebruiken maar zoals wij leren dat bijvoorbeeld bepaalde gezichtsuitdrukkingen horen bij bepaalde emoties en wat dan gewenste sociale interactie is, leren honden dat bij bepaalde ‘geurbeelden’ emoties horen, en dat daar weer een bepaald visueel beeld bij hoort. Ik weet nog dat ik daar een keer een nogal pittige discussie met iemand over had omdat ik dagelijks merk dat mijn honden toch wel degelijk ook hun ogen gebruiken. Nu snap ik het beter: een hond leert dat een bepaalde geur bij dat konijn hoort, koppelt dat aan “yummie, lekker happie” koppelt daar en passant ook het beeld bij en kan dus ook gaan reageren op de vorm konijn alleen. Maar de eerste leerstappen gaan via de geur en worden al door de moeder in het nest voor een groot deel aangeleerd; sociaal leren dus. Een hond ruikt onze houding, associeert dat ook met bepaalde indrukken / emoties  en de geuren die daarmee verbonden zijn en leert ons ‘lezen’. Alleen Spot en Shadow hebben dat boek nog niet helemaal uit… zullen we maar zeggen. Wat aan beide kanten tot frustratie leidt. 

De tweede dag komt er een halster bij: halti gecombineerd met half-check. Deze laatste is zo ruim dat hij niet echt kan klemmen maar door de combinatie kan de halti ook geen extreme uitslagen maken. Veiliger dus dan een halti alleen en hondvriendelijke dan de enorme rukken aan de halsband of anti-trektuig. Natuurlijk vinden ze de druk op hun neus in het begin niet echt leuk. De reactie die het oproept zegt ook wat over de verhouding met de hond. Wijst de hond je af, dan kan hij alsnog zomaar flink gaat trekken. Wil de hond wel wat met jou, helpt het om de aandacht bij jou te houden. Controle zonder grote risico’s op verwondingen of blessures. Spot en Shadow vinden het niet erg als we ze omdoen maar protesteren in aanvang wel tegen de beperking die ze ervaren. Vooral Spot:  als hij niet mee wil lopen, steekt hij zijn neus in mijn knieholte, tussen mijn benen, kortom, probeert mij zo ver te krijgen dat dat DING weer eraf gaat. Leuk is dit niet. Het voelt geforceerd aan, ik eis wat van Spot. Dat hij zich naar mij voegt. Tot ik bedenk dat meneer dat wekenlang andersom ook gedaan heeft. Tot ik niet meer sliep ’s nachts van de pijn. Tot ik uit frustratie over zijn escapades zo boos en geïrriteerd werd dat ik manlief vroeg de lijn over te nemen uit angst dat ik hem wat aan zou doen. Want trekken aan de lijn is tot daar aan toe - tenslotte hebben we husky’s - maar er vol in beuken en blijven beuken, zelfs als ik stil sta, is toch echt wat anders. 

Later die dag laat ik ze zitten als er een kat oversteekt. Ze kijken, geïnteresseerd en alert. Maar blijven zitten. Wat een verademing. Shadow voelt dat ook zo. We zien hem ontspannen, hij hoeft niet zoveel meer. Niet van ons, maar ook niet van broederlief Spot die zijn broertje nogal eens voor zijn karretje spande. Echt apart, in dit weekend zien we soms echt een omkering van rollen: Shadow die zijn rust pakt, Spot die nu zijn eigen boontjes moet gaan doppen. 

We zijn nu ruim twee weken verder. Elke wandeling begint en eindigt met een stukje volgen: korte lijn, aan de halster. Tussenin langere lijn en vrijheid. Mits ze zich gedragen. Anders weer kort en evt even een zit vragen. Thuis ook oefenen. Voornaamste resultaat: rust en langere wandelingen. In huis en daarbuiten. En eindelijk minder last van mijn rug. 

Het rijden van Shadow op Spot is ook een stuk verminderd. De belangrijkste tip: er gebeurt zoveel in de onderlinge communicatie tussen honden, dat wij  het grootste deel missen. Al was het maar omdat we de geurentaal niet spreken. Zeker bij nestgenoten hebben ze vaak aan een “half woord” of moet ik zeggen “half vleugje”  genoeg. Dus is het advies: als wij bepaald gedrag niet acceptabel vinden, dan allebei op hun kop geven. Als Shad op Spot rijdt en Spot vindt dat gewoon goed, dan 10 tegen 1 dat Spot hem uitgedaagd of uitgenodigd heeft. De eerste avond dat ik dit toepas, zitten ze allebei op hun dikke billen verbouwereerd naar mij te kijken. Ik zie de wolkjes “Verrek, ze heeft het door?”  en het gedonder is in 1 keer over. Af en toe gebeurt het nu nog wel, maar veel minder en veel makkelijker te onderbreken. 

Nu we weten hoe onze mannen praten, kletsen ze ons ook de oren van het hoofd. Ongelofelijk hoeveel zich daar afspeelt. Voor mij ging er echt een wereld open over hondse communicatie. Een aantal zaken vallen nu op hun plek, ik begrijp mijn honden beter. Ik snap nu ook waarom operante conditionering niet voor alles werkt en waarom beloningen soms tegen je kunnen werken. Waar mijn intuïtieve weerstand tegen “Kalmerende signalen” vandaan komt: in mijn ogen nu een oversimplificatie van gedrag met een antropomorf sausje. Onze honden zijn veel subtieler en complexer dan daar wordt voorgedaan. De heren en wij snappen elkaar nu een stuk beter.
En tja, af en toe is Spot nog boos en weigert hij de halti. Hij is het nog niet helemaal eens met de gang van zaken. Maar meestal is hij gewoon een heerlijke eigenzinnige blije eikel. Het leven moet wel leuk blijven tenslotte…. 


Voor mee informatie check  http://www.deroedel.com (en de omgeving is er nog prachtig ook!)

donderdag 12 december 2013

Lang leve het tapetum lucidum

Ik wandel in het donker met de mannen door het bos. Ineens zie ik twee lichtjes in de berm. Ik steek over naar de andere kant en loop ogenschijnlijk rustig door. Van binnen zet ik mij schrap. Voorbereid op het momentum. E=MC2. Met de juiste versnelling kan 22 kg husky me al omver trekken, laat staan 44! 

We passeren De Plek Met de Lichtjes. Er wordt wat druk gedaan en gesnuffeld maar dan lopen ze toch nog redelijk netjes door. Ik ontspan en denk aan al die keren dat ik zulk soort "lichtjes" zag. Tijdens het steppen bijvoorbeeld, vijf paar op de akker. Of zittend op een muurtje een meter van het pad.
Lichtjes die geen lichtjes zijn. Het is de reflectie van mijn lamp op het netvlies van in dit geval een kat. Soms van een ree, paard of konijn. Het netvlies van deze dieren dat voorzien is van een extraatje, het tapetum lucidum. Dat zorgt ervoor dat zij beter zien in het donker. Tegelijkertijd dat ik hen nu beter zie. Zo ongelukken met mijn jagende meneren kan voorkomen, menig dier het leven reddend. Survival of the brightest.  Zou Darwin deze functie ook doorgrond hebben? 

zondag 1 december 2013

Gratie

Soms zie ik het, vooral als hij los op het strand loopt. Gestrekte draf, neus vooruit, oortjes gespitst. op de achtergrond een strakblauwe lucht en een kalme zee. Hij ziet of ruikt iets dat zijn aandacht trekt. Doelbewust beweegt hij er naartoe. De intensiteit van zijn aandacht in tegenstrijd met de lichtvoetigheid van zijn gang. In het zand zijn nauwelijks pootafdrukjes te zien. “Born to run’ 

Ook de titel van een boek dat gaat over hoe de mens eigenlijk gebouwd is om hard te lopen. Maar als ik dan Shadow vergelijk met het jogploeteren van menig hobby loper, waag ik het toch dat te betwijfelen. Zelfs manlief, toch een talentvol loper, haalt het niet bij deze moeiteloze perfectie. Even later wordt duidelijk waar hij heen op weg was: een dode vis. Vol trots komt hij mij zijn prooi tonen en verorbert die vervolgens met smaak. Om hem een paar uur later weer uit te kotsen.  Een mens kan niet alles hebben.