Herinneringen aan Chenak en Janouk - deel 2; Naar (t)huis!

Vandaag heeft hij alleen oog voor ons. Ondanks alle drukte om hem heen. Wij drinken met z'n allen binnen een kop koffie onder het oorverdovend lawaai van 7x4 puppenpoten op een oude houten vloer. Het vliegt van hot naar her en links naar rechts. Dan hangt er een pup aan je schoenveter, dan trekken er twee aan een tas van een ander nieuw baasjes. De veelgeplaagde vloer wordt om de haverklap ontdaan van weer een plasje of soms een poepje. Alle bezoek weet inmiddels de emmer met sop en mop te vinden. Als nieuwe hondenbaasjes-in-spe worden we overspoeld met tips van meer ervaren eigenaren. Die elkaar soms heerlijk tegenspreken. Telefoonnummers worden uitgewisseld, foto's gemaakt, beloftes om die op te sturen naar elkaar. Alles krioelt door elkaar maar buiten is er een hond die nog steeds alleen oog voor ons heeft. Hij negeert alle andere bezoek dat ook even in de kennels komt kijken. De radar heeft gelocked op ons, of meer nog, op Hans. Alsof Chenak weet dat hij mee mag. 

Ook een van de pups gaat met ons mee. De fokker heeft haar keuze gisteren nog bijgesteld en ik knik braaf dat dat vast een goed idee is. De zeven brammen sjezen nog steeds door het huis, vier zijn er vrijwel identiek. Ik houd ze absoluut niet uit elkaar en ben eerlijk gezegd een beetje overdonderd door het geheel. 

Dan is is het moment aangebroken dat we met onze gezinsuitbreiding naar huis gaan. Wij zijn met mijn auto, want in de ‘grote’ auto van Hans moet het hondenhok nog gemaakt. Achterbank plat en er past net een bench in, maar de instap is wat ongelukkig en scheef. We lopen naar de auto, klep open maar nog voor we Chenak een handje kunnen helpen is hij er al behendig ingesprongen en installeert hij zich in zijn bench. Zo, we kunnen! Op naar huis. Het straalt uit zijn porien. Voorin ligt pup Janouk knock out op mijn schoot.

Thuis gekomen doen we de honden in de kennel. Chenak doet een snelle ronde, springt op het nachthok en vertelt ons dat de geboden accommodatie naar zijn zin is. Dat klinkt als een warme ‘Whooorooogooororoo”, een van zijn vele geluiden. 
Dan springt hij enthousiast naar pup Janouk die een beetje schuchter rondsnuffelt. Piepend vliegt die de hoek in. Chenak, gentleman dat hij is, gaat onmiddellijk op zijn rug liggen om te laten zien dat hij helemaal niet eng is. Een vriendschap voor het leven is geboren. 

Later die dag doen we nog een eerste wandelingetje. Voor ons uit lopen Watt en Half Watt. Een plagerige uitdrukking van mijn moeder over onafscheidelijk wat komische duo's. Wikipedia leert trouwens dat dit de namen van een Deens komisch duo uit de jaren '20 waren. Nooit geweten. Maar goed, onze twee mannen vormen een prachtig gezicht, waarbij wij er nog ernstig aan moeten wennen dat deze twee mooie meneren dan nu dus echt bij ons horen. Met de korte rit van Enschede naar Lochem is een lange reis van jaren begonnen.