Herinneringen: Laatste ronde Rittisberg

Puppy les door Janouk

Ramsau am Dachstein, januari 2012. Met drie honden in de kofferbak zijn we naar Oostenrijk gereden: ‘oude rot’ Janouk (10) die de twee ongedurige puppen Shadow en Spot (6 maanden) keurig rustig houdt in de auto door er pontificaal tussen te gaan liggen. Het valt voor hem soms niet mee, die drukte om hem heen en zeker op zo’n reis waar we steeds met z’n allen op pad zijn. Hij geeft zonder mopperen de puppen les in het Sledehond zijn, legt zich erbij neer dat hij met die druktemakers aan de stake-out moet en moppert eigenlijk nergens over terwijl zijn leven toch ingrijpend veranderd is. Dat moet beloond.

Met z'n allen aan de stake-out

Onderweg maar de Rittisberg

Daarom is deze ochtend dan ook voor hem en mij alleen. In al zijn glorie steekt de Dachstein wit af tegen een strakblauwe lucht. Ik bibber even als naar buiten stap. Frisjes zo bij -15°C.
Met Janouk aan de lijn loop ik over de gladde weg naar de loipe. Ongeduldig wacht hij tot ik - onhandig door mijn koude vingers - mijn ski’s en stokken klaar heb. Het verlossende “Hike!" en ik wordt zoals gewoonlijk gelanceerd. We zijn weg. En hoe.
Volle vaart over de witte vlakte, dan een lastig stukje afdaling door het bos, ijzig en krappe bochten maar dit keer houd ik ze en eindig niet tussen de bomen. Dan een klimmetje omhoog, gelukkig, want nu krijgen mijn handen de kans om warm te worden omdat ik nu toch ook wat moet doen. Dan komt een van de mooiste ski-jöring stukken van Ramsau: het ruime, vrijwel vlakke stuk naar ri

chting Ski Willy (met de belachelijke reclame “Bringt dein Geld in gute Handen). Perfecte sporen, breed, ruimte om trager volk in te halen en zonder lastige bochten. Husky’s houden nu eenmaal niet zo van steeds remmen of stoppen onderweg, nieuwsgierig als ze zijn naar een nieuwe horizon. Heerlijk voor Janouk om even de poten te strekken en voor mij om een ritme te vinden. Zo raken onze passen perfect op elkaar afgestemd.
Voor mijn gevoel heeft Janouk nog nooit zo mooi gelopen. Alles zit mee. Het is koud genoeg voor hem, de sneeuw is perfect en door het vroege uur is het nog rustig, Zelfs het lastige smalle stukje voor de klim, dat bestaat uit korte heuveltjes, scherpe tochtjes en tot slot een steil hellinkje naar beneden met een scherpe bocht aan het einde, komen we zonder valpartijen vloeiend door. Vandaag kan alles.
Dan begint de klim door het bos, de Rittisberg op. Als erebogen staan ze over het pad, de dennen die bijna bezwijken onder hun zware sneeuwlast. De loipes zijn strak als een tramrails en ongerept. Het enige geluid is het gehijg van Janouk en het zachte zoeven van mijn ski’s. Dat mijn camera het door de koude begeeft is niet erg. Weer een storende factor minder. Hoef ik niet te stoppen voor foto’s. Want Janouk en ik zijn een, als een goed geoliede machine veroveren we deze berg. Dit is nou Flow.

Uitzicht vanaf het terras bij de "Stube"head .

Net na de top komen we bij de eerste “Stube”. Ik aarzel even, gezien het tijdstip zouden we ook naar beneden kunnen suizen en met de rest gaan lunchen. Maar nee, deze dag is voor ons. We gaan op het terras zitten, delen de lunch en genieten van het uitzicht. Janouk ligt tevreden naast mij in het zonnetje. Krijgt knuffels van de waardin. Een aai van een paar andere gasten. Alles is goed. Zelfs de camera gaat uit staking.
De afdaling is heerlijk, volle vaart, zonder belemmeringen.
Moe maar voldaan komen we weer bij ons Gästhaus. Ik raak niet uitgepraat tegen Hans over hoe goed Janouk nog heeft gelopen, ruim tien jaar oud en nog zo fit, zo sterk, zo snel. Niet wetende dat hij een paar maanden later zal overlijden aan een darmtumor. Maar deze dag, die hebben we toch maar mooi gehad. Die blijft!

Nagenieten in het zonnetje.

Mij bi-eye boy