maandag 24 februari 2014

De wraak der knagers.

Mijn mannen zijn me lief, maar soms even niet. Vorige week hadden ze een konijntje te pakken. Samen. Terwijl ze bij aan de lijn liepen. Ik zal u de details besparen, maar laat ik zeggen dat konijnenschedeltjes blijkbaar zonder problemen verteerd kunnen worden. Mocht er nog iemand op zoek zijn naar een konijnenpootje voor geluk, dan heb ik nog een tip waar er nog twee te vinden zijn. Spot liet wat vallen. 

Vanochtend kwamen we weer langs de plek des onheils, ditmaal op de step. Een positie waarin ik nog minder controle over zijsprongen heb. Hart kloppend in de keel. Maar er gebeurde … niks. Soms denk ik wel eens, het zou toch mooi zijn als ik nu kon verhalen over de zoet wraak van broeder konijn. Ik bedoel, ze zijn toch met velen en ze kunnen goed graven. Maar helaas - of gelukkig ? Geen valkuilen, struikeldraadjes of bramendoornen op het pad. 

In de middag liepen we aan de andere kant van het dorp en spotte Spot een muis. Met een snelle sprong dook hij erop. Om even snel weer achteruit te springen. Weer naar voren, weer terug. Ik snapte het niet. Had de muis in de zijn neus gehapt? Een keer zou nog kunnen maar twee? Manmoedig ging ik op onderzoek uit, Spot aarzelend in mijn kielzog. Au! Een tak van een roos. Met doornen. Iets verderop nog een. Op de grens van appelboomgaard en zandpad. Geen huis of tuin in de buurt. Joost mag weten hoe die dingen daar gekomen zijn. 


Zou het dan toch een zoete wraak der knagers zijn? Zitten op moment Mickey Mouse en consorten  gierend van het lachen in hun holletje. Voor de zoveelste keer het verhaal vertellend van die domme husky en de rozendoorns? En ik? Ook ik lach in mijn vuistje om mijn husky heer. Die nu overigens ligt te slapen als een (Doorn)roosje. 

1 opmerking: