Sokkenmonster

De ochtendwandeling zit erop. Langer dan gewoonlijk. De heren zagen een haas wat vroeg om wat aandachtsoefeningen. De heren vonden een muizenhol dat nadere exploratie behoefde. Waardoor muislief nu een wat vergrote entreehal heeft. Mijn twee zandneuzen moet ik uiteindelijk met zachte dwang meetrekken. 

Ik kom thuis en kijk op de klok. Oeps, ik kom te laat zo op mijn werk. Snel verwissel ik mijn ochtend-honden-wandel kloffie voor een wat nettere werkoutfit. Ik trek een paar dunne kousen uit de kast en bemerk twee gaten op rare plekken. Niet ter hoogte van mijn hoerateen, geen slijtplek op de hiel maar twee keurige ronde gaatjes in de schacht. Mijn ochtendhaast vervloeit in een wat weemoedige glimlach. 

Zelf uitpakken van zijn cadeautje
was het leukste van zijn verjaardag 

De gaatjes zijn een souvenir van Shadow. Mijn puppeke dat altijd ergens mee rond moest sjouwen. Vooral in de vreugde voor vertrek van de wandeling. Of als we eindelijk thuis kwamen. Hij had een voorkeur voor sokken. Vooral gedragen stinksokken. Trots als een pauw liep hij er mee rond te sjouwen door de kamer, koppie hoog in de lucht, staartje omhoog. Mooiste was natuurlijk als wij dan achter hem aan kwamen. Hoera, spelletje tikkertje! Heel af en toe kwam er ergens een gaatje in, in mijn oude buff en zoals nu blijkt in deze sok. Een heikel momentje toen de pompon van mans’ gloednieuwe muts gesloopt werd. Er dreigde bijna een retourtje fokker. 

Omdat hij wel eens minder geschikte voorwerpen ‘vond’ zoals een batterij, mijn zonnebril en mijn portemonnee zijn we hem gaan leren ruilen. In een van de beste hondenboeken die ik ken (“The other end of the leash”) wordt benadrukt hoe belangrijk het is dat dit soort opdrachten vrolijk klinken. Omdat mijn LOS nogal eens streng ontaardt, kies ik voor “Heb je wat moois gevonden?” Na wat oefenen, kwam Shadow alles - nou ja, bijna alles - voor onze voeten neerleggen. Ging keurig zitten in afwachting van een koekje. Daarnaast werkten we aan "Nee"  en " Uhuh" om te voorkomen dat hij wat pakte. Het lukte. 

Tegenwoordig sjouwt hij alleen nog af en toe met een wandelschoen of klomp als we thuis komen. Of hij pakt een speeltje of een stuk papier uit de oud papier bak. Dingen die ‘mogen’. Nooit meer bungelt er een paar sokken uit zijn bek. 

Ondertussen moet ik nu echt op gaan schieten. Ik trek mijn lelijke, gratis bij een 3-voor-de-prijs-van-2 aanbieding paarse kousen met Shadow-gaatjes aan. Dit ziet toch niemand in mijn laarzen. Diezelfde avond laat ik ze ergens in de gang slingeren als ik mijn laarzen verwissel voor loopschoenen. Shadow mag dit keer mee, tot zijn grote vreugde. . 

Vol enthousiasme komt hij aansjouwen met.. jawel, een knalpaarse kous in zijn bek. Speelt “pak me dan als je kan”, niet van zins om zo een mooie prooi of te offeren. Gierend van het lachen lijn ik hem aan. Geen gezicht, die serieuze snoet en dat paarse bungelding.  Bij terugkomst raap ik het ondergekwijlde, lelijke vod op en gooi het in de prullebak. Hoera, mijn sokkenmonster is terug!