vrijdag 2 mei 2014

Zwanenzang

Spot is een mietje. Sorry hoor, maar hij is altijd wel ergens bang van. Als pup van de schuifdeur van de supermarkt. Totaal in paniek door een rioolbuis, plastic koeien, afgeknipte zonnebloemen. Met wat geduld, vasthoudendheid en veel koekjes gaat dat best aardig. Alleen water blijft eng. Als het even kan loopt hij om plassen heen of springt erover. Verder dan natte poten komt hij over het algemeen niet aan de Maas. Wij vinden dat niet zo erg; de Maas is breed, diep, veel vrachtverkeer en bovendien kunnen de eendjes en de ganzen zo makkelijk vluchten.

Soms is het wel lastig, Het Grote VoorjaarsVerharen is begonnen. De vacht voelt dan vies en vettig aan en na een bad kun je veel makkelijker de losse haren eruit kammen. Dus stond ik een week geleden aan de Maas, gewapend met kaasjes om Spot zover het water in te krijgen dat ik hem een beetje nat had. Piepend en paniekend trok hij achteruit terwijl ik uit alle macht probeerde mijn evenwicht te houden op de schuivende maaskeien. Met wat trek- en lokwerk lukte het uiteindelijk om hem naast me te krijgen, net tot zijn buik in het water. Trillend van de spanning. Helemaal vrolijk en opgelucht toen hij er weer uit mocht. Een beetje een wrede baas voelde ik mij wel.

Tot vandaag. We hebben een wandelafspraak met Duco en Lady. Vrolijk stuiterend arriveren we op de afgesproken plek alwaar het me een beetje moeite kost de heren even rustig te laten zitten tot de rest arriveert. Er zitten een paar ganzen die ik even weg jaag zodat de heren dat niet meer hoeven te doen. Maar dit keer zit er ook een hele familie zwaan. Het zijn er wel een stuk of tien, volwassen vogels en jaarlingen. Imposante dieren. Ze dobberen elegant langs de oever en de heren bekijken ze vol belangstelling.

Dan arriveren de speel- en race vrienden en hebben ze even alleen oog voor elkaar. We lopen gezellig kletsend verder terwijl zij achter elkaar en denkbeeldige konijnen aanjagen en af en toe wat lekkers komen scoren. Op de terugweg lopen we weer langs de familie zwaan, maar nu lopen we boven aan de dijk. Een stuk verder weg. De honden rauzen onderlangs door het hoge gras en fluitenkruid, We zien Lady, Duco, Shadow. Maar waar blijft Spot?

Ineens roept mijn vriendin "Daar, hij zwemt achter de zwanen aan?!" De verbazing druipt van haar stem. Met open mond sta ik te kijken. Mijn hond met watervrees zwemt inderdaad doodgemoedereerd achter een zwaan aan de Maas op. Voor mijn gevoel is hij al bijna halverwege de rivier. "Hij kan helemaal niet zwemmen"  flap ik er wat paniekerig uit. Nuchter klinkt "Nou, het lijkt er anders goed op, wat hij nu doet. Ik staar nog steeds ongelovig naar het water. Besluit een foto te maken.

Nuchtere Vriendin zegt "Zou je hem toch maar niet eens gaan proberen te halen?". Goed idee, voor hij dadelijk aan de overkant zit. Ik ren op mijn lompe rubber laarzen door het hoge gras, de overige drie honden vrolijk om mij heen buitelend. Gelukkig, Spot ziet me en blijkt genoeg te hebben van zijn spelletje zwaan-kleef-aan. Druipend komt hij het water uit. Geloof niet dat ik hem ooit zo nat gezien heb. Ik lijn hem aan en we aanvaarden de weg naar huis.

Aldaar wacht de nieuwe waterblazer. Van mijn plan tot langzame gewenning en introductie blijft niks over. Spot is geen mietje, het is gewoon een aansteller. Hij ondergaat zijn eerste blaasbeurt met een licht protest maar legt zich er al snel bij neer. Hoera, weer een drempel genomen
Het bewijs

Geen opmerkingen:

Een reactie posten