woensdag 30 juli 2014

Hoeraatje voor mijn voeten (een non-honden post)



Mijn 2e gastblog mocht niet over honden gaan. Dan maar over lopen. Hard lopen.





Ik heb een vriend die sportarts is. Met hem door de stad lopen is, hoe zal ik het zeggen…. anders. We kijken geen etalages maar mensen. Altijd leuk. Maar er volgen geen commentaren als “mooie benen” of “wat een leuke jurk”. Nee, meestal verzucht hij iets als “Wat bewegen mensen toch slecht, zo zonde! Zie je hoe die vrouw haar heupen niet gebruikt? Dat is een gewricht hoor, dat hoort te buigen. Ze draait alleen vanuit haar rug. Geen wonder dat er zoveel mensen een nieuwe heup nodig hebben als ze ouder worden.”

Nog minder begrip heeft hij voor de schoenenmode. Uggs vindt hij niet zozeer ugly vanwege het uiterlijk maar omdat mensen er zo naast lopen. Oh, die enkels! M’n knieën doen er spontaan zeer van, verzucht hij dan. Pumps met hoge hakken zijn hem ook een gruwel. Net als lompe bergschoenen trouwens. Je maakt je voeten zo toch blind en doof, verzucht hij dan. Hij snapt het niet. Terwijl ook hij op zolder nog een paar “Meindl Perfects” heeft staan. De geluiddichte isolatiekamer onder de schoenen, zullen we maar zeggen. Het kan verkeren.

Tegenwoordig is het adagium: hoe minder aan de voeten hoe beter. Laatst vertrok hij voor een dagje richting Amsterdam. Opstandig sprak hij “en ik doe gewoon mijn hoeraatjes aan”. Ik knikte hem begripvol toe.

Hoeraatjes staat bij ons voor huaraches. De essentie van de schoen: een zooltje met een touwtje. Ze worden gebruikt door de Tarahumara, een indiaans volk dat bekend staat om hun fenomenale uithoudingsvermogen. Ze rennen afstanden van meer dan 100 km achter elkaar alsof het niks is. Mannen en vrouwen. Niet op flitsende hardloopschoenen met “maximal gel support cushioning system” of “ultra lightweight support fabric” maar op die stukkies rubber. Zonder “intelligent foam”. Over rotsen en door ravijnen. Tussen de cacteeën door.

Iets wat ik ook wel zou willen kunnen, maar wat als “Miss Blessureleed” niet echt voor mij weggelegd lijkt. Ik heb een soort haat-liefde verhouding met hardlopen of misschien meer een knipperlichtrelatie. Noem mij een hardloopblessure en ik heb er last van gehad.

Dat ligt ook aan mezelf hoor. Ik bedoel, goede adviezen krijg ik genoeg. Maar voorzichtig training opbouwen is zo saai. Het is mooi weer, de hond heeft te veel zin, ik moet wat stress kwijt, het ging zo lekker. Er is altijd wel een reden om wat langer te lopen dan gepland. Of om een training over te slaan (ik ben moe van mijn werk, het is zo warm, de hond heeft geen zin, uh… die laatste lieg ik). Dus zoek ik naar een manier om ‘belastbaarder’ te worden die ook nog leuk is.

Geinspireerd door het boek “Born to Run” van Chris McDougall ben ik begonnen met de basis, ons aller fundament. Zesentwintig botten en drieëndertig gewrichten, twaalf spieren en achttien pezen. Een complex bouwwerk met 2 bogen, een lengte en een dwarsgewelf. Oftwel, de menselijke voet. Een schandalig verwaarloosd prachtig stuk biomechanica, in onze westerse wereld weg gestopt tussen dikke lagen rubber, leer en/of kunststof.

Ik liep af en toe op blote voeten op het gras en vond het zalig. Zo voelde het wanneer je als kind hard liep. Vrij en ongedwongen. Ik ging over op minimale schoenen. Uiteraard kreeg ik bijna een stressfractuur (zie hierboven). Even moest ik even gas terug nemen maar de lol bleef. Lopen werd een feestje.

Toch bleven er af en toe pijnen en pijntjes. Niet zo gek als je mijn platvoeten ziet. Daar was weinig voetgewelf aan te herkennen. Volgens het adagium “trainen kun je de hele dag” verdwenen mijn pumps in de kast en werden mijn “lompe klompen” wandelschoenen verruild voor handschoentjes voor de voeten. Spierpijn dat ik had na de eerste wandeltochten! Maar langzaam maar zeker komt er lijn in. Mijn voeten leren weer bewegen. Passen zich aan aan de ondergrond. Krijgen weer een boogje. Vond ik de hoeraatjes vorige zomer nog voor geen meter lopen, inmiddels krijg ik de kriebels van dempende dikke zolen en loop ik zoveel mogelijk op mijn minimale schoeisel en thuis op blote voeten.

Er zijn nog slechts twee problemen over die bestreden moeten worden. De naaktslakkenplaag in mijn achtertuin. Het ultieme “yuk” gevoel als je daar met je blote voeten op gaat staan bezorgde mij al eens een fobie. Het tweede is lastiger. De ultieme boodschap van mijn vriend de sportarts op de vraag wat ik mijn lezers moet leren over het lopen op blote voeten. Duidelijk. Eenduidig. Soms lastig op te volgen. Toch blijft het advies als een paal boven water staan: stoot je tenen niet!



Ook in ruwer terrein gaat het na wat training prima: wandelen op de hoeraatjes



Wandelen? Op dit soort paadjes is hardlopen veel leuker!




Ook te lezen op:
Meteen er achteraan mocht Hans zijn visie delen, als 'bonus'blog


http://www.futurumshop.nl/blog/archief/2014/07/16/hoeraatjes-voor-mijn-voeten.html



http://www.futurumshop.nl/blog/archief/2014/07/22/sportarts-hans-schipper-wandelen-is-voetenwerk.html

Geen opmerkingen:

Een reactie posten