vrijdag 14 november 2014

Huskyheren en hormonen...

De heren zijn in hun 'prime'. Drie jaar oud, sterk gezond en uh.... mannelijk. Zeer mannelijk. Zeker nu hun geliefde Tjibbe loops is. Vorige week gaf Spot al een nachtelijke serenade voor haar weg. Uiteraard komen we haar nu bijna iedere ochtend tegen. Verleidelijk zwaait ze haar witte pluimstaart heen en weer. Haar plasjes moeten uitgebreid besnuffeld.

Vandaag lopen we een extra grote ronde om ze wat energie af te laten blazen. Een konijn en drie katten later is dat bij mij in ieder geval gelukt. Hopelijk bij hen ook. Bijna terug in het dorp duiken de heren op een polletje gras en daarna duikt Shadow op Spot, mij bijna ondersteboven trekkend. Uiteraard voor de geamuseerde ogen van een stel tuinmannen. Dat moet een damesplasje zijn.

Thuis gekomen mik ik ze in de tuin en ga snel wat lekkers halen voor een spontaan bezoek van een collega. Aan de geluiden uit het nachthok te horen zet Shadow zijn avances voort. Spot ondergaat het blijkbaar lijdzaam. Ik ben blij dat we bezoek krijgen want daar zijn ze goed in: ze springen niet op, genieten van knuffels en bedelen niet al te overdreven.

Spot is duidelijk gecharmeerd van onze vrouwelijke bezoekster. Hij positioneert zich naast haar stoel. Sollliciteert naar knuffels. Likt en snuffelt aan haar arm. Niet zo gek, ze heeft immers een paar katten. Maar wat doet hij nu? Hij snuffelt en knabbelt aan haar mouw. Duw zijn neus in haar oksel. Snuift en begint weer te knabbelen. Zet een poot op de plantenbak achter haar stoel. Twee poot erbij.

Ineens is het me duidelijk. "SPOT" brul ik. "LAAT DAT." Met een betrapte blik druipt hij af. Onmiddelijk geeft broeder Shadow hem ook nog een hondenversie van een standje. Even later probeert hij het nog een keer. Spot vindt mijn bezoeker duidelijk erg leuk. Iets te leuk... Zucht.... mogen de hormonen even wat minder door de bocht gieren?