Inmiddels is de knoop gehakt. Morgen mag hij gaan. Bij mij komt oud verdriet naar boven, zoals bij iedereen die dit moeilijke besluit ook ooit heeft moeten nemen. Dus hier een kort eerbetoon aan de lieve, oude, tikje eigenwijze - het blijft een husky - oude man.
De tijd is gekomen.
De Siberische husky heft zijn hoofd.
Om de hoek is een nieuw avontuur.
Aan de andere zijde van de Regenboogbrug.
Vol goede moed gaat hij op pad.
Negeert grasgroene weides vol balletjes. Da’s voor labjes.
Gaat voorbij aan de schaapjes en hindernissen. Da’s voor Borders.
Neus in de wind, soepele tred. Het Noorden roept.
De lucht wordt kouder.
De volle maan werpt zijn zilveren licht.
Reflectie op sneeuw en ijs
Geen wegen. Geen hekken. De eindeloze ruimte. Vrijheid.
De Siberier stopt. Kijkt om zich heen. Stilte.
Dan gebeurt het.
In de verte klinkt gehuil.
De Siberier antwoordt. Kop achterover
Een woeste ontlading van licht en kleur
Komt aangestormd.
Soortgenoten! Ze springen en dansen.
Waardoor de stralen van de maan
hun harnas omtoveren
tot een explosie van groen en rood en paars.
Ze nemen de vreemdeling op in hun midden.
En als bij toverslag
is ook deze gehuld
In een harnas
Van licht en kleur.
Ze vervolgen hun weg
In een woeste dans door de lucht
En dat is wat wij zien op die magische avonden
Als het Noorderlicht zich toont.
Dag Kay. Goede reis. En de groeten aan Chenak en Janouk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten