zondag 13 september 2015

Herinneringen aan Chenak en Janouk - de Jura

Zomer. De hitte weerkaatst van de terrastegels. Ik buig mij over de stake-out. Tijdens ons laatste weekendje Ardennen was me opgevallen dat de zwarte kunststof hulsjes rond de draaipunten versleten raakte. Scherpe randjes komen naar voren. Terwijl ik stukjes altijd-handige-ducttape rond de metalen koppelstukjes plak, dwalen mijn gedachten naar die winter dat we hem kochten. 

We gingen voor het eerst op wintersport met onze husky’s Chenak en Janouk. Op aanraden van de fokker togen we naar de Jura, om precies te zijn het dorpje La Pesse. Zij regelden daar zelfs een appartement voor ons bij oude bekenden. Dat de honden er niet binnen mochten was een onaangename verrassing. Dat er geen sneeuw ligt en we de eerste dagen in ons T-shirt wandelen is ook verrassend. Maar de omgeving is prachtig en we amuseren ons. 

We brengen onder andere een bezoek aan een winkel vol sledehonden spullen. Als beginnende mushers een soort snoepwinkel. Al die mooie hondenspullen! Ons oog valt op een “stake-out” : een ingenieus geheel van een staalkabel met twee dwarse lijntjes om honden ontsnappingsproof aan vast te leggen. Mooi afgewerkt zodat ze zich niet kunnen bezeren. Precies zo uitgemeten dat ze niet bij elkaar kunnen komen en de boel dus ook niet in de war draaien. Stevig. Mooi. Duur. 
Ik aarzel maar manlief zet door. Een investering maar zo mooi en degelijk ga je niet snel weer vinden, is zijn argument. Zeker nu de honden niet binnen mogen, kunnen we ze zo buiten goed vastleggen en hoeven ze niet steeds in bench of auto. Hoeven we ons geen zorgen te maken over doorgeknaagde lijnen, ingewikkelde pootjes of losschietende sluitingen. 

We maken de stake-out vast onder het raam van het appartement en bouwen een knus hoekjes met benches en isolatiedeken. Het is namelijk ineens wel koud geworden. In 1 nacht valt er een dik pak sneeuw van bijna een meter. Kunnen we toch de ski’s uit gaan proberen! 
We spelen op het 10 km sledehonden parcoursje in de dikke zachte sneeuw, Ik geloof dat we meer liggen dan skiƫn maar wat hebben we een lol. Op een keer zoef ik een heuveltje af waarbij ik per ongeluk Janouk inhaal, een ski rechts en een ski links van hem. In een reflex buig ik voorover en til hem op. Om vervolgens natuurlijk onderuit te gaan. Zo eindig ik op mijn billen in de sneeuw met een zeer verbaasde hond op schoot. Een andere helling eindigt in een haakse bocht met rechtdoor prikkeldraad. Meerdere malen passen we daar de textielbremse toe (voor wie niet weet wat dat is: kont in de sneeuw als uiterste rem). Op een dag voel ik dat het me gaat lukken! Manlief skiet voor me uit maar eindigt languit in de sneeuw. En net op het moment dat ik triomfantelijk de bocht om wil sjezen besluit Janouk dat het veel leuker is om bij de liggende baas op schoot te springen. Een ruk naar links terwijl ik eigenlijk rechtsaf de bocht om wil. Zo snel kan ik niet meer remmen en eindigen we gevieren languit in de sneeuw, manlief en ik met de slappe lach.

Hoe koud het ’s nachts is merken we een paar nachten later. Na een wandeling door de diepe sneeuw, waarbij Janouk een soort kangoeroe methode van voortbewegen toepast, drinkt hij moe en dorstig een volle bak water leeg. Midden in de nacht wordt ik wakker van een geluid van buiten. Gejammer. De verwarming in het appartement gaat ’s nachts uit en de neus die ik buiten de dekens steek vindt het te koud om op te staan. Ik wacht even maar het gejammer houdt aan. Tegen de tijd dat ik aangekleed buiten sta is het kwaad al geschied: Janouk heeft in zijn bench geplast en zit zielig tegen het deurtje aangeplakt. Ik laat hem eruit waar hij opgelucht nog een hele waterval wegklatert. Zuchtend sta ik vervolgens bij -15C om 2 uur ’s nachts een bench uit te soppen. Janouk wil daaruiteraard niet in terug. Mijn eigen schone handdoek erin en een beetje overtuigingskracht later lukt het toch. Om de volgende keer sneller te zijn laten we het raam van de slaapkamer op een kier zodat we hem beter kunnen horen. Een koude luchtstroom trekt naar binnen, precies langs de mooie oude gietijzeren radiator die onder het raam hangt. 

In de ochtend horen we een harde knal. En nog een. Wat zou dat nou weer zijn? We horen de pensionhoudster bezig de houtgestookte verwarmingsketel aan te zwengelen. We draaien ons nog eens om in bed, wachtend op de warmte. Wat komt is een mooie zwarte waterstraal. Nu is duidelijk wat de knallen waren. Door de koude luchtstroom is de radiator bevroren en geknapt. Manlief vliegt het bed uit en draait de radiator dicht.
De pensionhoudster is niet heel blij met ons. We zien haar denken “welke idioot slaapt nu ook met het raam open in dit weer! “. Ze test zelf nog even wat er aan de hand is door de knop open te draaien. Opnieuw spuit vies zwart water de slaapkamer in. Mopperend begint ze te dweilen. Vervolgens horen we haar in rad Frans enkele telefoongesprekken voeren. Zie maar eens met spoed een reparateur te laten komen. We maken ons uit de voeten voor nog wat rondjes op ski’s. 

Het was onze eerste langlaufvakantie maar zeker niet de laatste! En de stake-out ? Die is de afgelopen 15 jaar mee geweest naar Belgie, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en niet te vergeten op ski-trektochten in Noorwegen. Vanalles zijn we wel eens vergeten, inclusief het fototoestel, de harnassen van de honden, ons eigen paspoort. Maar altijd vraagt eens van ons wel “heb je de stake-out ingepakt?” en het antwoord is altijd “ja, natuurlijk!”. Nog nooit is er een hond van ontsnapt. Behalve wat versleten tape nu, is ‘ie nog nooit stuk geweest. 
Dankzij de stake-out slapen wij stukken rustiger, omdat we weten dat er niks kan gebeuren en dat ze er niet vandoor kunnen. Kortom, eigelijk was het ding een koopje! Dat had manlief toch maar mooi gezien. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten