vrijdag 6 november 2015

Herinneringen aan Chenak en Janouk - Boos!

Met een geïrriteerde beweging schud ik de hand van mijn man van mijn arm en richt mij opnieuw tot de dierenarts. “Hoe kan dat nou?” bijt ik hem toe. Mijn gezicht is strak gespannen, de fronsrimpel tussen mijn wenkbrauwen zeker dubbel zo diep als normaal.
“Hoezo kun je die titerbepaling niet vinden? Die MOET er zijn”. Ik stampvoet er nog net niet bij. Zonder titer geen Noorwegen vakantie! 
De dierenarts heft zijn handen op en doet een stapje achteruit. Stotterend met zachte stem zegt hij “ik zal nog even gaan zoeken” en verdwijnt schielijk de onderzoekskamer uit. Kribbig draai ik me om naar manlief, een moppervloek op mijn lippen. Die mij wat spottend aan staat te kijken. “Uhm, misschien moet je een beetje dimmen, schat. Hij doet zijn best en dat papier komt heus wel boven water”. 

Ik volg zijn blik naar mijn tot vuisten gebalde handen. Handen die net nog onder het bloed zaten. Van de vrouw waaraan ik eerste hulp verleende. Onderweg naar de dierenarts zagen we een net gebeurd ongeluk. Een fietster was door een auto ondersteboven gereden. Ik ben eerste hulp gaan verlenen. Ze had een forse hoofdwond, was in de war en wilde steeds opstaan terwijl ik haar probeerde rustig te houden. Best spannend al met al. 
Ik haal eens diep adem. Mijn schouders zakken terug in mijn lijf, mijn nekspieren ontspannen. Ik plof op een stoel. Nu de adrenaline weg stroomt, stijgt het schaamrood langzaam naar mijn kaken. 

Misschien was ik wel iets te fel tegen deze jongeman. Vervanger van onze eigen dierenarts. Dat hij bang en onzeker naar onze honden was, deed hem ook niet in mijn achting stijgen. Maar toch, hij is net nieuw in deze praktijk. Niet zo gek dat hij iets niet meteen kan vinden. Misschien reageerde ik toch te heftig? 

Chenak op onze eerste vakantie in Noorwegen 
Als hij even later met het bewuste briefje binnen komt wandelen, glimlach ik hem vriendelijk toe. Verward kijkt hij me aan. De metamorfose is hem blijkbaar wat te snel gegaan, want veiligheidshalve richt hij zich maar tot manlief. Zij handelen het verder af. De gezondheidsverklaringen worden getekend. We kunnen volgende week op reis, naar Noorwegen! Als tevreden klanten gaan we naar huis. Onze husky heren hebben zich weer eens van hun vriendelijkste kant laten zien en krijgen een aai over hun bol.  Deze dierenarts is niet meer bang van husky’s. Hooguit van husky baasjes.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten