We verblijven deze vakantie in "Mezicourt" te Mane (http://www.mezicourt.com/nl/home) |
Dan wordt de stilte verstoord. Getinkel van ijsblokjes. Lui open ik een oog. Manlief flip-flopt op zijn slippertjes over het terras, een dienblad waarop een karaf water en twee glazen met een lichtgele drank die troebel kleurt waar de ijsblokjes het vocht beroeren. Pastis! Daarnaast een schaaltje met zwarte olijven, een mandje met stokboord en een bakje met een een rode en een groene prut. Ik snuif. Knoflook. Kan ook niet anders. De groene prut is “Caviar d’aubergine” oftewel het gepureerde vruchtvlees van geroosterde aubergine met knoflook. De rode is een tapenade van zongedroogde tomaten met - alweer - knoflook. Het water loopt me in de mond. Alles is hier lekker.
Nou heb ik ook wel honger na de fietstocht van vandaag. Thuis ben ik niet zo’n kilometervreter, een uurtje of 2 is genoeg maar hier kan ik er geen genoeg van krijgen.
Achter elke bocht weer een nieuw panorama. Een goudgeel dorpje op een heuvel in de zon. Een korenveld rood van de klaprozen. Lavendelplanten strak geschoren in het gelid. Over een paar weken zullen ze diep paars kleuren, maar ook zo, als grijsgroene planten in oker-bruine aarde zijn ze vol charme.
Een van onze favoriete restaurantjes |
Wreed wordt ik uit mijn overpeinzingen gerukt door een vraag van manlief over welke wijn we morgen gaan halen om mee naar huis te nemen. En wat we verder onze laatste dag nog gaan doen. Mijn gezicht betrekt. Ik wil er helemaal nog niet aan denken dat we alweer bijna gaan. Hoe kan ik deze indrukken mee naar huis nemen? Ze koesteren. Me omarmd voelen door de Provence zoals nu door mijn terrasstoel?
Chateau La Blaque, producenten van een geweldige rose |
Gek is dat toch, dat je ergens kan zijn waar alles klopt. De zon warm is maar niet te heet. Zelfs bij temperaturen waar ik thuis loop te puffen. De lucht blauwer, de kleuren feller, het licht bijzonderder. Waar al het eten lekkerder is dan thuis. Ok, met uitzondering van de “pieds et paquets”. Waar zorgen verdwijnen en mijn frons zich omvormt tot lachrimpels. Ik neem nog een slokje pastis en zak nog even onderuit. Glimlach alweer gelukzalig voor mij uit. Morgen komt morgen wel. Ik geloof dat ik verliefd ben op deze streek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten