zaterdag 21 november 2015

Provence

We verblijven deze vakantie in "Mezicourt" te Mane (http://www.mezicourt.com/nl/home) 
Ik leun achterover, sluit mijn ogen en haal diep door mijn neus adem. Als vanzelf plooit mijn gezicht zich in een brede glimlach. Ik ruik zondoorstoofde lucht met een mengeling van tijm en brem. Behaaglijk nestel ik mij nog wat luier in de terrasstoel. In de verte klinkt de zachte melodieuze roep van een hop. 

Dan wordt de stilte verstoord. Getinkel van ijsblokjes. Lui open ik een oog. Manlief flip-flopt op zijn slippertjes over het terras, een dienblad waarop een karaf water en twee glazen met een lichtgele drank die troebel kleurt waar de ijsblokjes het vocht beroeren. Pastis! Daarnaast een schaaltje met zwarte olijven, een mandje met stokboord en een bakje met een een rode en een groene prut. Ik snuif. Knoflook. Kan ook niet anders. De groene prut is “Caviar d’aubergine” oftewel het gepureerde vruchtvlees van geroosterde aubergine met knoflook. De rode is een tapenade van zongedroogde tomaten met - alweer - knoflook. Het water loopt me in de mond. Alles is hier lekker. 

Nou heb ik ook wel honger na de fietstocht van vandaag. Thuis ben ik niet zo’n kilometervreter, een uurtje of 2 is genoeg maar hier kan ik er geen genoeg van krijgen. 
Achter elke bocht weer een nieuw panorama. Een goudgeel dorpje op een heuvel in de zon. Een korenveld rood van de klaprozen. Lavendelplanten strak geschoren in het gelid. Over een paar weken zullen ze diep paars kleuren, maar ook zo, als grijsgroene planten in oker-bruine aarde zijn ze vol charme. 
Een van onze favoriete restaurantjes
Halverwege de overgang over de Luberon bergketen. Voor mijn wiel flitsen kleine hagedisje over de weg. Wreed verstoord in hun zonnebad. Sorry jongens! Het zijn de bewoners van de “garrigue” een landschap van lage kronkelige eikjes, kruipende dennen en vooral heel veel bloemen. Dit landschap van de “Alpes de haute Provence”  wordt wel eens saai en eentonig genoemd. Voor mij, die langzaam naar boven fietst, geldt dat toch echt niet. De schoonheid zit in de details. Tientallen verschillende bloemen, geur van tijm en als klap op de vuurpijl zie ik een bijeneter.  Ik, geen klimpgeit van nature, wordt hier door het landschap naar boven gedragen. Hans kijkt keek mij wat verbaasd aan als ik bezweet, hijgend maar met een lach van oor tot oor boven geraak. Meestal kom ik puffend, mopperend en soms zelfs scheldend boven.



Overal wonen kleine hagedisjes

Wonderlijke rotsformaties bij Forcaquier

Velden vol klaprozen

Wreed wordt ik uit mijn overpeinzingen gerukt door een vraag van manlief over welke wijn we morgen gaan halen om mee naar huis te nemen. En wat we verder onze laatste dag nog gaan doen. Mijn gezicht betrekt. Ik wil er helemaal nog niet aan denken dat we alweer bijna gaan. Hoe kan ik deze indrukken mee naar huis nemen? Ze koesteren. Me omarmd voelen door de Provence zoals nu door mijn terrasstoel?
Chateau La Blaque, producenten van een geweldige rose

Gek is dat toch, dat je ergens kan zijn waar alles klopt. De zon warm is maar niet te heet. Zelfs bij temperaturen waar ik thuis loop te puffen. De lucht blauwer, de kleuren feller, het licht bijzonderder. Waar al het eten lekkerder is dan thuis. Ok, met uitzondering van de “pieds et paquets”. Waar zorgen verdwijnen en mijn frons zich omvormt tot lachrimpels. Ik neem nog een slokje pastis en zak nog even onderuit. Glimlach alweer gelukzalig voor mij uit. Morgen komt morgen wel. Ik geloof dat ik verliefd ben op deze streek. 

zondag 8 november 2015

Volwasen?

Eindelijk mag Spot weer voor de step. Hij was een paar weken geblesseerd, onze slungel. Hij loopt hard. Het is duidelijk dat er wat energie uit moet. Verbeeld ik het me nou of wordt hij echt breder? Gaat hij dan toch volwassen worden? 
Een dag later app ik een foto van zijn kop naar een vriendin. ‘Hij wordt volwassen, schrijft ze terug. Mooi!”

Liefie 


Ik kijk nog een keer met buitenstaandersblik. Nog steeds iets te grote oren. Zachte ogen, diepbruin. Mooi, ja dat zeker. Lief ook. Maar het is moeilijk om mijn bril af te zetten. De bril die gekleurd is door die ontzettend schattige pup die alle vrouwen - mijn incluis - om zijn pootje wond. 



Door herinneringen aan de kleine dondersteen die zo zijn best deed grote broer Janouk in te halen. Onbeholpen koprollen maakte in de sneeuw. Beelden van de verschrikkelijke slungelige puber die niet wist waar zijn poten bleven. Ik moet zo vaak met hem lachen, als hij weer eens aangedanst of gestormd wordt. 
Op ' t strand RENNUH
Goofy Spot

















"so you think you can dance"

Understeer
Een keer eerder, op een winterfoto, zag ik het doorschemeren. De hond die hij kon worden. 


Nu lijkt hij, toch nog ineens, op weg. Om een mooie en volwassen husky te worden. Stabiel? Ik geloof dat we daar nog niet helemaal zijn. We discussiëren wat af. "Van een husky leer je onderhandelen" mail ik een vriendin. 
Ik snap het als hij me vertelt dat hij het ergens niet mee eens is. Soms vertel ik hem vervolgens dat het toch gebeurt. Helaas voor hem. Soms ook dat hij gelijk heeft en het niet belangrijk is wat ik nu wil. Dat hij best even aan dat plasje mag ruiken, juist op die plek plassen, dat muizenhol uitgraven of...… (verder in te vullen naar keuze). 
We zitten aan weerszijden van een lijntje. Letterlijk en figuurlijk. En dat gaat met ups en downs. Ik kan er soms heel moe van worden als die lijn te strak gespannen staat omdat meneer weer eens een ree geroken heeft. Ervan genieten als hij als een dolle loopt te racen voor de step. Geroerd zijn als hij los rennend aan komt stormen als ik roep. Onze band is soms zicht- en tastbaar als een riem, ongrijpbaar als een verbond. 

Een andere vriendin mailt "Het is mooi dat je hen de kans geeft echt volwassen te worden". Maar wat is eigenlijk een echte volwassen hond? Hoe bereik je dat? 

Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar Chenak, onze "koning". Zelfbewust. Eigenzinnig. Zorgzaam. Vriendelijk. Niet snel onder de indruk. Niet om te kopen ook. 
Koning Chenak
Een hond die uitstraalde dat hij wist wie hij was en wat er in de wereld te koop was. Niet schroomde zijn ongenoegen kenbaar te maken maar er ook manmoedig overheen stapte als hij zijn zin niet gekregen had. Bereid om samen met ons de wereld door te trekken. Zich niet geroepen voelen de hele wereld zijn zin op te leggen. Tolerant. Vriendelijk. 
Niet alle vreemden als een verloren vriend beschouwend. Niet onvriendelijk hoor, maar zijn levensgeluk hing niet af van de aai van een vreemde. 

We hebben wat af gediscussieerd in het begin, wij en Chenak. Uiteindelijk vonden we een status quo. Net zoals ons dat met Spot ook zal lukken. Een totaal andere hond. Onzekerder, slungeliger, minder zelfverzekerd. Liever en zachter, dat ook. Tegelijk moeilijker en makkelijker. Het blijft een uitdaging om "eruit te halen wat erin zit". Maar wat is er mooier dan een volwassen hond, een met een mening, een attitude. Bereid om samen met de baas door de wereld te trekken. Wat is er mooier dan samen onderweg te zijn. In wederzijds gesprek 

vrijdag 6 november 2015

Herinneringen aan Chenak en Janouk - Boos!

Met een geïrriteerde beweging schud ik de hand van mijn man van mijn arm en richt mij opnieuw tot de dierenarts. “Hoe kan dat nou?” bijt ik hem toe. Mijn gezicht is strak gespannen, de fronsrimpel tussen mijn wenkbrauwen zeker dubbel zo diep als normaal.
“Hoezo kun je die titerbepaling niet vinden? Die MOET er zijn”. Ik stampvoet er nog net niet bij. Zonder titer geen Noorwegen vakantie! 
De dierenarts heft zijn handen op en doet een stapje achteruit. Stotterend met zachte stem zegt hij “ik zal nog even gaan zoeken” en verdwijnt schielijk de onderzoekskamer uit. Kribbig draai ik me om naar manlief, een moppervloek op mijn lippen. Die mij wat spottend aan staat te kijken. “Uhm, misschien moet je een beetje dimmen, schat. Hij doet zijn best en dat papier komt heus wel boven water”. 

Ik volg zijn blik naar mijn tot vuisten gebalde handen. Handen die net nog onder het bloed zaten. Van de vrouw waaraan ik eerste hulp verleende. Onderweg naar de dierenarts zagen we een net gebeurd ongeluk. Een fietster was door een auto ondersteboven gereden. Ik ben eerste hulp gaan verlenen. Ze had een forse hoofdwond, was in de war en wilde steeds opstaan terwijl ik haar probeerde rustig te houden. Best spannend al met al. 
Ik haal eens diep adem. Mijn schouders zakken terug in mijn lijf, mijn nekspieren ontspannen. Ik plof op een stoel. Nu de adrenaline weg stroomt, stijgt het schaamrood langzaam naar mijn kaken. 

Misschien was ik wel iets te fel tegen deze jongeman. Vervanger van onze eigen dierenarts. Dat hij bang en onzeker naar onze honden was, deed hem ook niet in mijn achting stijgen. Maar toch, hij is net nieuw in deze praktijk. Niet zo gek dat hij iets niet meteen kan vinden. Misschien reageerde ik toch te heftig? 

Chenak op onze eerste vakantie in Noorwegen 
Als hij even later met het bewuste briefje binnen komt wandelen, glimlach ik hem vriendelijk toe. Verward kijkt hij me aan. De metamorfose is hem blijkbaar wat te snel gegaan, want veiligheidshalve richt hij zich maar tot manlief. Zij handelen het verder af. De gezondheidsverklaringen worden getekend. We kunnen volgende week op reis, naar Noorwegen! Als tevreden klanten gaan we naar huis. Onze husky heren hebben zich weer eens van hun vriendelijkste kant laten zien en krijgen een aai over hun bol.  Deze dierenarts is niet meer bang van husky’s. Hooguit van husky baasjes.