Kiel 6 maart 2016
Voor ons in de rij staat een grote Mercedes met een Pools kenteken. Dat eindigt op het woord "NORGE". Vast geen toeval. Een geblondeerde, zonnebank-bruin-uitgedroogde dame stapt uit. Gucci tas in de hand. Of toch Vuitton. Geen idee eigenlijk. Twee grote gouden oorbellen doen haar oorlellen extra uitlubberen. Uit de tas komen een zachtblauwe en een zachtroze flexilijn. Nog meer honden dus. Door de achterruit van de auto zie ik een hondenhoofd heen en weer gaan. Een groot hoofd. Niet zo passend bij deze dame, die wiens roze gelakte vingers nu twee grote prikbanden uit de tas halen. Manlief en ik kijken elkaar aan. Uhhh. De klep gaat open en twee enorme honden steken hun hoofden nieuwsgierig naar buiten. Type Molosser. Ze staren ons intens aan. Moeten deze echt mee op de boot? Dat gaat nog gezellig worden..
Met nuffige gebaartjes gaan de prikbanden om de stevige nekken van 50-60 kg waakhond. Gelukkig lopen ze daarna braaf mee met mevrouw en meneer. Meneer is wat ouder, grijs haar en baard en vriendelijke glimlach. Soms snap je combinaties niet.
Het blijken een reu en een teef, aan de namen op de roze halsbanden te zien. Shadow vindt ze erg spannend, vooral als de man ze recht op onze auto af laat lopen "om gedag te zeggen" terwijl de heren nog in hun hok zitten.
Eenmaal op de boot installeren we de heren in de bench het verste van de Poolse Brigade vandaan. Deze blijkt zeer eensgezind in hun waakgedrag en beschouwd de bench als hun terrein. Omdat ze - heel handig - in het voorste hok zitten moeten we er een paar keer langs. Een woest blafconcert volgt en de heren willen wel even terug rellen. Wat wij dan weer niet goed vinden.
De enige andere hond in de benches, een zwarte Labrador, kijkt ons wat triest en gelaten aan. Hij vindt het ook duidelijk maar niks, dat drukke gedoe. Dat de husky heren de overtocht zo ook geen onverdeeld genoegen vinden blijkt 's morgens uit de staat van de fleece-deken. Die vinden we in snippers terug. Wanneer we van de boot af mogen, wil Spot zo graag in de auto dat hij niet wacht tot ik het hok open heb. Hij vliegt de bumper op en staat daar te balanceren. Wat onhandig til ik de 26 kilo husky er weer af zodat Hans het hok open kan maken. Met een zucht van verlichting gaat meneer liggen. Eindelijk rust!
Als we een kwartiertjes later op Bygdoy in de sneeuw staan is het leed alweer geleden. Uitgebreid plassen, poepen, even los rennen samen op het strand, een hapje eten en het vakantie feest kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten