I Norge Rondane 2016 - Dag 'nakje en 'noukje

We hebben een luierdag vandaag. Beter gezegd: mijn been- en bilspieren zijn in staking na twee dagen intensief langlaufen. Vreemde gewaarwording dat mijn linkerbeen hulp van mijn handen nodig heeft om de drempel van de badkamer te trotseren. We blijven vandaag op onze berg, wandelen met de heren, en lezen boeken op de bank, genietend van het uitzicht op de bergen. Of ze nu wit afsteken tegen een strakblauwe lucht, omhuld worden door zachtprijze wolkenflarden waardoor berg en hemel in elkaar overgaan of rozerood kleuren in het avondlicht, ze blijven iets magisch houden. 

De bergen van Rondane - foto 2010

Deze avond is de lucht een onwaarschijnlijke kleur. Roze gemengd met violet en blauw. Het is een niet te omschrijven kleur die voelt als koude oneindigheid en verstilde vorst. Er lijkt zich bijna een boog in af te tekenen. Ik maak foto's maar betwijfel of dit over gaat komen. Minutenlang sta ik te kijken. Diepe stilte daalt om ons neer. 

Als grijs de overhand neemt en de avond valt, gaan we weer naar binnen. Lekker eten, glaasje wijn, vuur in de kachel, goed boek. Lui genieten. Tegen tienen hijs ik me onder mijn dekentje vandaan. De heren zullen toch nog even naar buiten moeten, hoewel ze zelf nog niet echt staan te stuiteren, getuige de ietwat lodderige blikken op mijn activiteiten.  Het nadeel van wintervakanties is dat het zoveel werk is om je weer in die warme kleren te hijsen voor je de deur uit gaat. Zeker als je spieren niet meewerken. Vermoeiend hoor. 

Ik lijn de mannen aan en stap naar buiten. De koude lucht slaat in mijn gezicht en ik ril. Brr. Slof het hellinkje af naar de weg. Kijk op. En vloek hartgrondig. Het Noorderlicht! 

Zomaar, hier, boven de bergen voor ons huis. En we hadden er niks van gemerkt. Als we voor de honden niet naar buiten hadden gehoeven, hadden we dit zomaar gemist. 

Ik sta met open mond en stomheid geslagen te kijken. Een band groen licht pulseert, verdwijnt, zwelt weer aan. Daar nog een vlam. Nog indrukwekkender omdat het zo stil is. Groen licht in de vorm van een regenboog. 

Ik schiet vol. ik kan er niks aan doen. Dit is zo mooi. Ik moet namelijk denken aan het prachtige verhaal van Andre Demarchant, "Silver Harness". Siberische husky Tookla gaat dood, maar wordt opgehaald door haar oude maatje. Samen gaan ze naar het land ten noorden van de regenboogbrug, waar ze eindeloos en pijnvrij samen kunnen rennen. Ze krijgt een zilveren harnas om. En dat is het Noorderlicht: geesten van husky's die samen rennen in de sneeuw, gehuld in zilveren harnassen. (http://everythinghusky.com/features/silver_harness.html voor het hele verhaal)

Zes jaar geleden waren we voor het laatst met de onze vorige honden in Noorwegen. In Rondane. Met uitzicht op deze zelfde bergen. En ik weet het zeker: dit Noorderlicht, het zijn Chenak en Janouk die nog even gedag komen zeggen.

2010- op trektocht met Chenak en Janouk. Toevallige ontmoeting met 3 Rotterdamse brandweermannen 

Chenak in de bergen van Rondane. De enige foto van hem onderweg. Gek is dat: de eerste reizen maakten we veel foto's van ze, maar op deze bijna geen.